Zaparcia nawykowe u dzieci, to typowy przykład zaparć tzw. psychogennych. Dziecko świadomie unika wypróżnienia, przez co dochodzi do rozluźnienia napięcia mięśniowego w jelicie grubym powodując, że jest ono w stanie pomieścić większe ilości zalegającego kału. Efektem jest zmniejszenie czucia wypełnienia jelita. Dodatkowo jelito wchłania wodę, w związku z czym zalegający stolec zagęszcza się i z biegiem czasu tworzy coraz twardszą masę. Im dłużej taka sytuacja ma miejsce, tym bardziej bolesne staje się oddawanie kału przez dziecko.

Jelita odgrywają dużą rolę w organizmie. Powinniśmy mieć świadomość, że narządy trzewne są bardzo ważne, a również stymulowane są przez otaczający nas świat zewnętrzny. Emocje dobre i złe w pewnym stopniu odznaczają się na nich.

Objawem charakterystycznym są stolce suche, zbite, zazwyczaj silnie cuchnące, z domieszką śluzu, zwykle o wyglądzie kału bobkowego, ciemnobrązowe lub czarne. Ponadto dzieci cierpiące na zaparcia nawykowe, mogą skarżyć się na:

• ociężałość
• senność
• bóle głowy
• uczucie rozlanego ucisku i pełności w jamie brzusznej

Przyczyną zaparć nawykowych u dzieci jest najczęściej podłoże psychiczne, przewlekły stan napięcia nerwowego. Przyczyną mogą być również problemy emocjonalne (np. konflikty w rodzinie, brak akceptacji do zmian np. w przedszkolu). Wówczas oprócz leczenia zaparcia, może okazać się konieczna stała opieka psychologa, a nawet psychiatry dziecięcego.

Dzieci świadomie nie oddają stolca z różnych powodów:

• strach przed bólem, który towarzyszy wypróżnianiu
• wstyd lub obrzydzenie
• niechęć do załatwiania się poza domem (np. w przedszkolnych, szkolnych toaletach)

Pierwszym etapem terapii, gdy dolegliwość nie są zaawansowane, jest tzw. leczenie zachowawcze. Fizjoterapeutka włącza w proces terapii gimnastykę i zabiegi fizykalne przy zastosowaniu biofeedbacku i elektrostymulacji. Program terapii jest dobrany indywidualnie do potrzeb każdej Pacjentki.